Εξι χρονια

Η φωτογραφια ειναι του 2004, η τελευταια της, δυο μηνες μετα τη ληψη η μανα μου πεφτει στο κρεβατι με βαρυ εγκεφαλικο και ολικη σχεδον παραλυση. Θα μεινει εκει εξι χρονια. Επι εξι χρονια περνώ απο το σπιτι της καθε βραδυ να τη δω. Μου σφιγγει τα δακτυλα με οση δυναμη της εμεινε στο αριστερο της χερι, το μονο μελος του σωματος που μπορει να κινησει, μαζι με τα ματια της. Τα ματια της με κοιτουν επιμονα καθε βραδυ, με την ιδια τρυφεροτητα που με κοιταζαν παντα, ποτε δεν ηταν απομακρη ή αυστηρη μαζι μου. Με κανει να συγκινουμαι καθε βραδυ και ταυτοχρονα δεν ξερω καν αν με αναγνωριζει, δεν εχει επαφη με το περιβαλλον. Τα χρονια περνουν, χανει διαρκως βαρος, αποστεωνεται, την βλεπω να φευγει λιγο-λιγο καθε μερα που περναει, η ζωη της ομως παρατεινεται χαρις στην εξαιρετικη φροντιδα που εχει απο την κυρια που την προσεχει. Ωσπου το καλοκαιρι του 10, ο πατερας μου, διαλυμενος κι αυτος, πεθαινει ξαφνικα στο διπλανο δωματιο. Πηγαινω στην κηδεια του και την επομενη μερα καταφερνω να σπασω το ποδι μου.. Ακινητοποιουμαι στο γυψο και δεν μπορω πια να παω να δω αυτην που εμεινε πισω, ειχε σκαλες το σπιτι τους. Κι ετσι, μεσα σε δυο μερες, οι δυο ανδρες της ζωης της χαθηκαν ξαφνικα απο το σπιτι της, την εγκατελειψαν, τη παρατησαν μονη; Κι αν δεν μας αναγνωριζε, αυτοι τελος παντων οι δυο τυποι που εβλεπε καθε μερα και της εκαναν παρεα τι εγιναν, που πηγαν; Ποτε δεν θα μαθω τι σκεφτοταν οταν εγω και ο πατερας εξαφανιστηκαμε, αν μπορουσε να σκεφτει κατι. Δεκα μερες αργοτερα, εφυγε κι αυτη, ησυχα-ησυχα στον υπνο της. Ποιο το νοημα να ζεις αν δεν βλεπεις τους ανθρωπους που αγαπας.. Ισως τελικα να καταλαβαινε τα παντα.. Γλυκεια, ηπια, γενναιοδωρη παντα, μια ζωη προσφορας κι αγαπης, αφιερωμενη ολοκληρωτικα στους αλλους...