Constantin Pittas

​

Exhibition in Brussels: 28/10-22/11/2019, EESC building

  • Home

  • About me

  • Exhibition

  • BUY THIS BOOK

  • Έγραψαν για το βιβλίο

  • Texts / Μικρά κείμενα

  • Workshop

  • Athens, city of women

  • More

    Χριστούγεννα 1986

    January 22, 2018

    Waldeinsamkeit

    May 15, 2017

    Στο κάμπινγκ / At the campsite

    April 22, 2017

    The time machine / Η μηχανή του χρόνου

    April 13, 2017

    Silkeborg, Denmark, 1985

    April 6, 2017

    A balloon at the Zoo / Ενα μπαλόνι στο Ζοο

    April 3, 2017

    Prague, September 1986 / Πράγα,Σεπτέμβριος 1986

    April 2, 2017

    Συνέντευξη στο περιοδικο Φωτογραφος, Νοεμβριος 2015

    November 15, 2015

    Αθήνα, πόλη των γυναικών

    July 22, 2015

    Brunsviga

    March 24, 2015

    Please reload

    Recent Posts

    The time machine / Η μηχανή του χρόνου

    13 Apr 2017

    Το 1987, πριν από την Πτώση του Τείχους, στη κεντρική πλατεία του Ανατολικού Βερολίνου, υπήρχε ένα παγκόσμιο ρολόι. Έβλεπες εκεί την ώρα στις πέντε ηπείρους και είχε πάνω του γραμμένα τα ονόματα  πόλεων του κόσμου. Νέα Υόρκη, Γιοχάνεσμπουργκ, Σαγκάη.. Περνούσαν κάθε μέρα από κει οι Ανατολικογερμανοί και έβλεπαν-τι ειρωνεία στ' αλήθεια- τα μέρη που δεν θα μπορούσαν ποτέ να πάνε, φυλακισμένοι καθώς ήσαν μέσα στη ίδια τους τη χώρα.  Περίμεναν όμως εκεί. Το ρολόι είχε ένα μεγάλο στρογγυλό υπόστεγο, κάθονταν από κάτω πολλοί μαζί και περίμεναν, περίμεναν... Όποτε κι αν περνούσα από την πλατεία, είτε έβρεχε, είτε όχι, το ρολόι ήταν γεμάτο κόσμο από κάτω. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ακριβώς περίμεναν.

    Στη σημερινή Alexanderplatz λίγα σχετικά έχουν αλλάξει, μετά την επανένωση θέλησαν οι Γερμανοί να διατηρήσουν κάπως τον παλιό της «σοσιαλιστικό» χαρακτήρα. Το ρολόι υπάρχει ακόμη. Μόνο που δεν περιμένει πια κανείς εκεί. Κάτι ραντεβουδάκια δίνονται σ’ αυτό,  κάποιοι περιμένουν το ταίρι τους για πέντε λεπτά, ποτέ περισσότερο, κι όταν αυτό έλθει φεύγουν μαζί αμέσως. Tουρίστες φωτογραφίζονται με το ρολόι σαν φόντο, αραιά  και που. Κανείς άλλος.

     

    Ο ήρωας Δημητρώφ δεν έκανε μεγάλη καριέρα σαν όνομα στο Βερολίνο. Στο παλιό Ανατολικό είχε δρόμο και σταθμό με τ’ όνομα του. Σήμερα δεν έχει τίποτα. Εδώ, στη γωνία της παλιάς Dimitrof Straße που λέγεται τώρα πια Danziger Straße. Εδω είχα φωτογραφίσει τον πιτσιρικά που κοίταζε επίμονα τον ξένο. Θυμάμαι πάντα τους ήχους και τις μυρωδιές από τότε, τον ήχο των Τράμπαντ και τη μυρωδιά καμμένου λαδιού, τις στριγγλιές του S-Bahn. Τώρα, πολλά αυτοκίνητα και περισσότερα ποδήλατα, πολύβουο μέρος, τραμ. Ο μικρός του 87 θα έχει σήμερα την ηλικία του άνδρα της φωτογραφίας. Μπορεί να είναι και ο ίδιος, δεν ξέρεις ποτέ..

     

    Ο σταθμός Dimitrofstrasse βαφτίστηκε Eberswalder Straße. Εκτός από όνομα, άλλαξε και χρώμα. Από σοσιαλιστικό γκρι έγινε πράσινος, ομορφυνε. Η κουρασμένη Ανατολικοβερολινέζα που είχα δει τότε, μπορεί να μη ζει πια. Τη θέση της πήρε μια νεώτερη γυναίκα που κοιτάζει το κινητό της, κι αυτή θα δώσει αύριο τη θέση της σε μια άλλη. Πόσα εκατομμύρια ζωές πέρασαν από αυτόν τον σταθμό.. Πως μπλέκονταν αυτές οι ζωές με καθεστώτα και ιδεολογίες που πέρασαν κι άφησαν ανεξίτηλα σημάδια πάνω τους.. Δίπλα στη μεγάλη, τραγική σκηνή της ουτοπίας, οι άνθρωποι, τα πρόσωπα, οι δεσμοί αίματος, τα συναισθήματα, τα μικρά, τα καθημερινά. Ακόμη και οι έρωτες, ακόμη και οι μεγάλοι έρωτες. Όλο, μα όλο αυτό, μηχανή του χρόνου λέγεται. Ο χρόνος μας δουλεύει όλους από μέσα, γελάει μ' εμας..

    Please reload

    Follow Us

    I'm busy working on my blog posts. Watch this space!

    Please reload

    Search By Tags

    January 2018 (1)

    May 2017 (1)

    April 2017 (5)

    November 2015 (1)

    July 2015 (1)

    March 2015 (1)

    February 2015 (2)

    January 2015 (1)

    December 2014 (3)

    November 2014 (9)

    Please reload

    Archive
    • Facebook Basic Square
    C_PITTAS-224-3.jpg
    C_PITTAS-223-25.jpg